Τι απόγιναν τα αγκωνάρια

Από πολλά κτήρια των σταθμών έχουν αφαιρεθεί τα αγκωνάρια. Οι φωτογραφίες του σταθμού της Μικροκλεισούρας (εικ. 63, 64) το αποδεικνύουν. Στην φωτογραφία της εικόνας 70 φαίνεται το βοηθητικό κτήριο του σταθμού στο Μικρό από το οποίο λείπουν επίσης τα αγκωνάρια. Ευτυχώς το κτήριο του σταθμού στο Μικρό δεν είχε την ίδια τύχη, αν και δέχθηκε την ανθρώπινη παρέμβαση, περισυλλέγοντας τουλάχιστον την πέτρα του ορόφου (εικ. 71). Η αρπαγή της πέτρας άρχισε την περίοδο του 50 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

Μέρος της πέτρας χρησιμοποιήθηκε από τους κατοίκους των χωριών για την κατασκευή κοινοτικών έργων, όπως στην ανέγερση του Ιερού Ναού Αγίου Νικολάου στο Καλόχι. Η πρακτική αυτή εφαρμόζεται από την αρχαιότητα και δικαιολογείται από την δυσκολία της εξόρυξης και της επεξεργασίας της πέτρας. Σήμερα όμως είναι αδικαιολόγητη. Ο Λάμπρος Παπανίκος θυμάται το γκρέμισμα κάποιου κτηρίου, που μάλλον ήταν βοηθητικό ή αποθήκη: “ Χτυπούσαμε και δεν πάθαινε τίποτα. Τόσο γερό ήταν.” Ο ναός του Αγίου Νικολάου κατέρρευσε πριν το σεισμό. Έτσι δεν μπορούμε να εντοπίσουμε πλέον ίχνη εκεί.

Εικόνα 70.

Εικόνα 71.

Μέρος από την πέτρα που αφαιρέθηκε πωλήθηκε σε εμπόρους δομικών υλικών ή χρησιμοποιήθηκε σε κατασκευές σπιτιών και περίβολων. Η πρακτική αυτή εφαρμόζεται μέχρι σήμερα. Ο Γιάννης Σκουλάς φωτογράφησε τα κτήρια της γραμμής το 1995, μετά από τον καταστροφικό για την περιοχή σεισμό. Στη εικόνα 72 φαίνεται πως άφησε ο σεισμός το κτήριο του σταθμού της Μικροκλεισούρας. Ο τοίχος του σταθμού που φαίνεται σήμερα δεν υπάρχει όπως αποδεικνύει η φωτογραφία της εικόνας 73. Υπήρξε θύμα της οικοδομικής δραστηριότητας που ακολούθησε το σεισμό και όχι των μετασεισμών του.

Εικόνα 72.

Εικόνα 73.