Παιχνίδια και κυνήγια

Πολλοί από τους σημερινούς γέροντες είδαν τη γαλαρία στο Καλόχι σ’ όλη τη μεγαλοπρέπειά της. Οι αναμνήσεις από αυτήν σχετίζονται με παιδικές δραστηριότητες της εποχής. Το μέγεθός και η καμπυλότητά της που έκρυβε το φως της άλλης άκρης, καθώς  ο απόκοσμος αντίλαλος που δημιουργούσε προκαλούσε σε πολλούς το φόβο. Στοιχήματα έμπαιναν για το ποιος είναι ο θαρραλέος. Ο Θωμάς Παπανίκος εξομολογείται. “Εγώ δεν την πέρασα ποτέ. Φοβόμουν.”  Άλλοι πιτσιρικάδες της εποχής όμως χαίρονταν το παιχνίδι σ’ αυτήν.

Η γαλαρία κάποια στιγμή γύρω στο πενήντα είχε γίνει καταφύγιο αγριοπερίστερων. “Χιλιάδες φωλιές ήταν στην οροφή” λέγει ο Βαγγέλης Παπανίκος. Τα περιστέρια έπεφταν θύματα κυνηγιού από τους νεαρούς, που εξασφάλιζαν έτσι φαγητό. “Μπαίναμε μέσα, τα χουγιάζαμε και αυτά έφευγαν τρομαγμένα. Στις εξόδους καρτερούσαν οι άλλοι με τα παλιούρια και τα κτυπούσαν”.

Αργότερα, όταν άρχισε να μαζεύονται τα νερά μέσα στη γαλαρίας, οι συνθήκες μέσα σ΄ αυτήν ήταν τέτοιες που κρατούσε το νερό δροσερό. Οι κάτοικοι που δούλευαν στα χωράφια κοντά σ’ αυτήν έπαιρναν νερό από εκεί κι άφηναν τα καρπούζια για να δροσίζονταν όταν τα έτρωγαν.